poniedziałek, 25 maja 2009

Ja mówię...


Esej nie jest łatwą formą wypowiedzi. Jego początki upatruje się w XVI wieku, zaś za jego twórcę uchodzi francuski humanista Michel Mointagne.
Esej to szkic, coś prowizorycznego, niezbyt rozbudowanego. Od tematu zależy jaki przybierze charakter. Eseiści mogą podejmować między innymi tematy filozoficzne i naukowe, a także te wywodzące się z życia codziennego.
Omawiana przeze mnie forma wypowiedzi nie ogranicza się jedynie do przekazania określonej treści. Jej twórca stawia sobie za zadania również zwrócenie uwagę czytelnika na kunszt języka. To tutaj może się spotkać rzeczywistość fikcji z rzeczywistością pozaliteracką.
Cechą charakterystyczną eseju jest jego podmiotowa perspektywa – „ja” wypowiadające się prezentuje swoją interpretację problemu, swoje odczucia, rozważania. Autor eseju ujawnia czytelnikowi swoje zaangażowanie w problem, często odwołując się do własnych doświadczeń.
Kompozycja eseju nie jest zwarta, czy systematyczna: punkt z którego autor wychodzi jest często niezobowiązujący. Zasada linearnego wykładu również nie jest tu respektowana. Zakończenie nie przynosi podsumowania.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz